بنام خدای قادر متعال

رفتن داریم تا رفتن! یکی خودش می رود و یکی را بزور می برند. خیلی ها بطور داوطلب به حبهه رفتند و خیلی ها سرباز بودند و به جبهه بردندشان، قطعا اجر آنها نزد خدا یکی نیست و در نزد مسئولین نیز همینطور. هیچ امتیازی به کسی که حتی 2 سال سربازیش را در حبهه گذرانده داده نمی شود. در جبهه سیاسی نیز رفتن داریم تا رفتن.  بلر هم رفت و روسیاهی ماند به ذغال دیگران نیز می روند. صدام هم رفت و بدجور رفت چیزی جز لعن و نفرین از او برجای نماند همچنانکه اسمی از استالین و سایر دیکتاتورها به خوبی به یادگار نمی ماند. اما دکتر مصدق هر چه روزگار می گذرد محبوب است و محبوب خواهد ماند و نام این شاگرد آیت اله امامی( دکتر سید عطا اله مهاجرانی)  نیز چون او به نیکی خواهد ماند. کیست که شبهای جمعه به بهشت زهرای اراک برود و برایش فاتحه نخواند. سیاستمدار باهوش کسی است که وقت رفتنش را بداند، نه اینکه آن قدر بماند تا صندلی از زیرش بکشند. به رفتن مهدوی کیا در هامبورگ نگاه کنید این نیز همشهری دیگری است که به حمدوالله دارد با عاقبت به خیری می رود. دوست دارد بماند اما گویا مسئولین تیم دارند برایش شرایط اسطوره شدن را فراهم می کنند. دایی نیز دیر از تیم ملی رفت همانند پروین!! باید در اوج محبوبیت آماده بوسیدن و کنار گذاشتن بود. مهاتیر محمد از هوش بالای برخوردار است و می توانست چندین سال دیگر بماند اما او رهبر کوبا نیست وقت رفتنش را فهمید و با عزت رفت.
یا حق